Tijdens coach gesprekken maar ik regelmatig, meer dan regelmatig mee dat coachees zich druk om wat een ander wel niet zou zeggen, denken of vinden van hen. Het lijkt een vrij Nederlands gebruik om vooral niet de vuile was buiten te hangen. “Wat zullen de buren wel niet zeggen.” Een wrang voorbeeld hiervan is mijn schoonmoeder. Ze gaat vlak voor de crematie van haar man in de badkamer onderuit. Haar gezicht is de volgende dag opgesierd door bloeduitstortingen, die zich vanaf haar ogen uitspreiden over haar verdere gelaat. Voordat ze haar familie en vrienden onder ogen komt tijdens de plechtigheden bied ik aan de blauwe plekken weg te schminken met make-up. “Straks denken ze nog dat ik kapsones heb,” is haar reactie. Nu ik dit schrijf vraag ik me af, of zij degene is die bezig is met wat anderen vinden of dat ik me hier zelf schuldig aan maak. De reden dat ik haar blauwe plekken wil verbloemen is de reactie van anderen. Ik wil haar beschermen tegen de reacties van familieleden. Terwijl de blauwe plekken er zitten, dus waarom dit niet laten zien.Hoe komt het toch dat we bezig zijn met wat anderen vinden. De meeste mensen interesseert het niet of je een kilo zwaarder bent geworden, niet uit te woorden komt tijdens een presentatie of struikelt voor een vol terras. Wellicht is het de druk die we van kinds af aan mee krijgen. Om er bij te horen moet je dezelfde kleren dragen, dezelfde uitspraken doen, je aanpassen aan de rest. Doe je dit niet dan hoor je er niet bij en loop je het risico gepest te worden. Als kind voelde ik me altijd een outcast. Met rood haar, een brilletje en sproetjes voldeed ik niet aan het beeld. Dat ik daarnaast een nerveus, stil meisje was dat tot haar zesde in haar broek plast werkt niet in mijn voordeel. Ik was dan ook jarenlang de ideale pispaal voor de pestkoppen. Dat doet zeer als kind, maar je groeit er overheen. In mijn geval door een grote mond op te zetten en naar mate de jaren vorderen door mezelf te accepteren en lief te hebben. Aan coachees vraag ik: “waar ben je bang voor; wat denk je dat anderen over je zeggen; heb je hier invloed op.” De meeste mensen zijn niet met je bezig, ze zijn veel te druk met zichzelf. Toegegeven, ik heb meegemaakt dat een deelnemer aan een training mij een uitspraak verwijt van jaren terug. Ook in deze situatie ging het niet over mijn uitspraak, maar over het effect wat het had op de persoon in kwestie. Dus adviseer ik coachees zich niet bezig te houden met wat anderen denken en doen. Wees trouw aan jezelf en doe waar jij in gelooft, volg je intuïtie. Daar vindt een ander wat van en dat is een mooie gelegenheid om het gesprek aan te gaan. Waardevrije vragen te stellen aan elkaar, zodat je inzicht krijgt in de beweegredenen van anderen die jou kunnen helpen binnen je persoonlijke groei.
